Δεν είναι κακό πράγμα να μην ξέρεις. Και μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωσή μας είναι και απολύτως φυσιολογικό. Αλλά εκείνο όμως, να κάνεις τον ξερόλα και να μην ρωτάς, δεν αντέχεται και δεν συγχωρείται.
Θα μου πεις τώρα, τι ψάχνεις και τι περιμένεις από φυτευτούς παρλαπίπες. Πολιτική και διανοητική ακαμψία, αδύναμη και συγχυσμένη. Τεράστιο το μέγεθος της συστηματικής αποτυχίας. Ακόμα και αν το αναλύσεις με βάση το πόνημα του Ευαγγέλου Λεμπέση «η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών» ή με του Άγγελου Ροδαφηνού «οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι», άκρη που λέει ο λαός μας δεν βρίσκεις.
Οδός Ανθυπασπιστού Μιλτιάδη Γεωργίου. Μία από τις μικρές ανηφορικές εξόδους, άλλοτε και καθόδους, της παλιάς κεντρικής μας πλατείας. Χώρος ασκήσεως και μαθητείας ταυτοχρόνως. Και ιδού το θαύμα της αλλαγής εκ των ιθαγενών συνιστωσών. Η μετάλλαξή της με τον ερχομό της νέας δημαρχιακής πλατείας.
Οδός Γ. Μιλτιάδη. Η εκούσια εξηλιθίωση στη θέση του απόλυτου κενού, δια γραφής Χρήστου Γιανναρά.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
