Έδινε δουλειά σε 17.000 ΄Ελληνες
Γράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης
[email protected]
Τέτοιες μέρες του 1979, έφυγε ενας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της χώρας, (μακάρι να είχαμε σήμερα πέντε-έξι τέτοιους ν’ ανοίξουν δουλειές που τόσο πολύ τις έχουμε ανάγκη…). Ο Πρόδρομος (Μποδοσάκης) Αθανασιάδης, ο άνθρωπος με τις πολλές βιομηχανίες που έδινε εργασία σε περίπου 17.000 εργαζόμενους. Η ζωή του μοιάζει παραμύθι. Ο μεταφορέας που έγινε Κροίσος!
Στη Νίγδη της Μικράς Ασίας, ένα ζευγάρι Ελλήνων αγροτών, ο Θωμάς και η Δέσποινα Αθανασιάδου, φέρνουν στον κόσμο το 1891 ενα αγοράκι. Τον Πρόδρομο. Τα τουρκάκια της γειτονιάς τον φώναζαν Μποντό, και από εκεί κόλλησε το Μποδοσάκης… Οι γονείς του τον έστειλαν στο Δημοτικό Σχολείο, χωρίς βιβλία και τετράδια, γιατί δεν είχαν χρήματα. Ετσι, το αδύνατο ψηλό παιδί, έμαθε γράμματα απο τα βιβλία των συμμαθητών του, που δανειζόταν.
Η φτώχεια τον ανάγκασε σε ηλικία 10 ετών να εγκαταλείψει το σχολείο και να μεταβεί στα Άδανα για να δουλέψει, μεταφέροντας τα ψώνια των πλουσίων πελατών απο τα μαγαζιά στα σπίτια τους. Ανήσυχο πνεύμα και τολμηρός, ο Μποδοσάκης κατάφερε με τις οικονομίες του να αγοράσει στα 18 του εναν αλευρόμυλο. Και το 1919 η τύχη τον ευνόησε να γνωρίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο και με την προτροπή του αγόρασε το ξενοδοχείο Πέρα Παλλάς το οποίο διέθεσε για τον αγώνα της πραγματοποίησης της Μεγάλης Ιδέας.
Κατά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922, εγκατέλειψε την τεράστια περιουσία του στην Κωνσταντινούπολη κι έφυγε στην Αθήνα μαζί με την γυναίκα του Ιωάννα Γκεμπάουερ, επειδή τον κυνηγούσαν οι Τούρκοι. Στην Αθήνα ασχολήθηκε με το εμπόριο. Η πιο σημαντική απο τις επιχειρήσεις του ηταν το “ Ελληνικόν Πυριτιδοποιείον – Καλυκοποιείον” στο Αιγάλεω, το οποίο επισκέφθηκε πριν ξεσπάσει ο πόλεμος το ’40, ο πρωθυπουργός Μεταξάς.
Τι δυνατότητες έχει ώστε να εφοδιάζει με συνεχή ροή πολεμοφόδια το Στρατό; Ρώτησε ο Μεταξάς. – «Θα κάνω ο,τι μπορώ», είπε ο Μποδοσάκης, «ώστε να μη λείψει τίποτε απ΄ το Στρατό μας». Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αντικατέστησε όλο το παλαιό υλικό με νέο, ενώ αυξησε την παραγωγή του για να καλύψει τις ανάγκες καθ’ όλην την διάρκεια του πολέμου. Ένα μεγάλο μέρος των πολεμοφοδίων ο Μποδοσάκης τα χορήγησε υπο μορφήν δωρεάς στο Κράτος.
Οταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Μποδοσάκης διέφυγε στις ΗΠΑ, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1945 και άρχισε να ανασυγκροτεί τις διαλυμένες επιχειρήσεις του και να δημιουργεί νέες : ΠΥΡΚΑΛ, Εριουργία, ΒΟΤΡΥΣ (ποτά) Λιπάσματα, Υαλουργία, Ναυτιλιακά, Ασφάλειες (Λαϊκή), Κατασκευές, Μεταλλεία και Ορυχεία, ΛΙΠΤΟΛ, ΛΑΡΚΟ…
Μέγας οραματιστής της βιομηχανικής αναπτύξεως, έζησε λιτή ζωή και όχι προκλητική. Οπως όλοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έτσι και ο Μποδοσάκης, συκοφαντήθηκε απο την Αριστερά, ότι «πίνει το αίμα του εργάτη…» Η προσφορά του όμως στην κοινωνία και τόν άνθρωπο, ηταν μεγάλη, όπως τα φιλανθρωπικά και φιλεκπαιδευτικά έργα, χρηματοδοτήσεις της “Εστίας” Νέας Σμύρνης, υποτροφίες φτωχών σπουδαστών, επιμόρφωση στελεχών στην βιομηχανική διοίκηση, ενώ σύστησε Ίδρυμα στο οποίο κληροδότησε την περιουσία του. Ο Μποδοσάκης εχτισε το Κολέγιο στην Κάντζα, σχολεία σε Ηράκλειο και Νέα Ιωνία, νοσοκομείο στην Πτολεμαϊδα και δώρησε στο Κράτος το σπίτι του στο Ψυχικό για κατοικία του εκάστοτε πρωθυπουργού (στεγάζει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού…).
