Επιστολές Τελευταία Νέα

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΙΝΕΛΙΑ… του Στέλιου Αρσενίου

Το επάγγελμά μου δεν είναι ζωγράφος.
Ούτε γλύπτης.
Είναι κάποιο απο τα ενταγμένα στην Ομοσπονδία Επαγγελματιών και
Βιοτεχνών, του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου.
Η επιστήμη που υπηρετώ, μια απο τις ενταγμένες στο ευρύτερο φάσμα των επιστημών.
Συμβαίνει να κατάγομαι απο την ΞΑΝΘΗ.
Με τα λίγα κολυβογράμματα που γνωρίζω και λίγα περισσότερα απο οσα
απλόχερα μου δίνουν την ευκαιρία, τη δυνατότητα να αποκτήσω οι λογής –
λογής Σύλλογοι, έμαθα πως στην πατρίδα μου χιλιάδες χρόνια μπροστά οι
σοφοί της εποχής έγραψαν κάπου για να φτάσει σήμερα μέχρι εμένα πως :
Έλληνες είναι όλοι εκείνοι που γνώρισαν και διέδωσαν τον Ελληνικό
τρόπο ζωής, σκέψης, φιλοσοφίας, με άλλα λόγια την Ελληνική Παιδεία,
ώστε να διάγουν προσανατολισμένοι σ΄αυτήν.
Την φιλοσοφική αυτή αντίληψη, εχω τη δυνατότητα να την ε π ι μ ε ρ ί σ ω.
Να την μεταφέρω σαν δόγμα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την ΞΑΝΘΗ.
Η συλλογιστική μου δυνατότητα μου επιτρέπει την έκφραση : ΞΑΝΘΙΩΤΕΣ
ΕΙΝΑΙ  ΕΚΕΙΝΟΙ  ΠΟΥ  ΓΝΩΡΙΣΑΝ  ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΑΝ  ΤΗΝ  ΞΑΝΘΗ. Για το λόγο
αυτό τις επόμενες μέρες που κορυφώνονται οι εκδηλώσεις των Θρακικών
Λαογραφικών Εορτών και του Καρναβαλιού με τις τελευταίες μονάδες στο
κινητό μου κάνω κάποια τηλεφωνήματα, στέλνω κάποια μηνύματα σε φίλους,
γνωστούς απο το παρελθόν να έρθουν, εφ όσον το μπορούν, στην ΞΑΝΘΗ.
Να ζήσουν μαζί μας το μεγαλείο ενος θεσμού που πέρασε τα 50 χρόνια,
θέριεψε αγκαλιάζοντας τα διαφέροντα για όλα τα γούστα, όλες τις
ηλικίες.
Γνωρίζω πως είμαι άνθρωπος του δε βαριέσαι αδερφέ, του βολέματος, του καναπέ.
Για το λόγο αυτό, κάνω την υπέρβαση.
Αφήνω στην άκρη τον κακκό μου εαυτό, για κάποιες λίγες μέρες ρε γαμώ το.
Δεν θέλησα ποτέ να συμμετέχω.
Έχω πάραυτα τη δυνατότητα να σφίξω το χέρι, να χειροκροτήσω, όσους
δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να απογειώσουν την πόλη στο
Δημοτικό Αμφιθέατρο, τους χώρους με τα πάσης μορφής δρώμενα.
Έχω τη δυνατότητα μέσα απο τον υπολογιστή μου να ενημερώνω φίλους,
συγγενείς, γνωστούς, όπως την έχουν και εκείνοι. Αφήνω στην άκρη την
αδιαφορία μου και πληκτρολογώ. Τηλεφωνώ. Παίρνω απο το χέρι τους
επισκέπτες μου και τους περιφέρω στην Παλιά Πόλη, τα Μουσουλμανικά
Τεμένη, τα Μοναστήρια, το Χατζιδάκειο, το Λαογραφικό Μουσείο, το
παζάρι, το Πανεπιστήμιο, τις εγκαταστάσεις πρότυπο της ποδοσφαιρικής
μας ομάδας, τον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο των Αβδήρων, τον
Μακεδονικό Τάφο στα Κομνηνά, τα Πομακοχώρια, τα Νεστοχώρια, το Πόρτο –
Λάγος όπου ξεχειμωνιάζουν κύκνοι, φλαμίγκο, ερωδιοί….
Σε μια ΞΑΝΘΗ όπου τα δρώμενα όσων επιχειρούν δεν έχουν να ζηλέψουν
τίποτα απο τις παραστάσεις της Επιδαύρου, του Ηρώδειου, των Μεγάρων
Μουσικής Αθηνών – Θεσσαλονίκης.
Κάνω την υπέρβαση εγω ο εκπρόσωπος του ωχαδερφισμού.
Θα πάω να χειροκροτήσω τον διπλανό που συμμετέχει. Οικογενειακά
ενίοτε, γιατί ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, φροντίζει να
μεταλαμπαδεύεται ο θεσμός, τα ήθη, τα έθιμα. Θα πάω και τους
επισκέπτες μου. Σαν μόνιμος κάτοικος ΞΑΝΘΗΣ γνωρίζω απο πρώτο χέρι τι
θα πρέπει να δούνε, που πρέπει να πάνε.
Δεν λησμονώ πως τις μέρες αυτές έχουμε στην πόλη και δεκάδες χιλιάδες
επισκέπτες απο τις γειτονικές χώρες. Θα φροντίσω να έχουν πληροφόρηση
αν μου ζητηθεί. Εφ όσον το μπορώ, κάτι περισσότερο. Οι εντυπώσεις τους
φεύγοντας, θα πρέπει να είναι οι καλύτερες. Εξ άλλου, όταν βρεθώ κι
εγω στα μέρη τους, επιζητώ ανάλογη συμπεριφορά.
Νομίζω πως ολοκλήρωσα τον πίνακα.
Η τελευταία πινελιά.
Στο περιθώριο η κακεντρέχεια.

Στέλιος Αρσενίου

Σχετικά Άρθρα