Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα λόγια που άγγιξαν όλες τις καρδιές Ρεπορτάζ: Νάντια Νάκου Για την μετάνοια και την άσκηση αγάπης μίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Γιάγκου, Προϊστάμενος του Ιερού Ναού Παναγίας Λαοδηγητρίας Θεσσαλονίκης, στον Γ Κατανυκτικό Εσπερινό στο Ναό Της Του Θεού Σοφίας το απόγευμα της Κυριακής. Ήταν λόγια που άγγιξαν την ψυχή των πιστών που έφυγαν πιο δυνατοί και χαρούμενοι, ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως. Σας παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ομιλία του: ΣΥΜΒΟΛΟ ΝΙΚΗΣ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ «Ο Τίμιος Σταυρός είναι Σύμβολο Δόξας, Δύναμης, Νίκης. Αυτός που έχει ζωντανή σχέση με το Θεό όταν είναι αδύναμος τότε είναι δυνατός, όταν αρνείται τα δικαιώματα του τότε δικαιώνεται, όταν δεν έχει τίποτα έχει τα πάντα, όταν είναι νεκρός εν Χριστώ τότε πραγματικά ζει, όταν συντρίβεται τότε γεύεται τη ζωή και γίνεται πηγή ζωής και ελπίδα ζωής για πολλούς και τότε με αυτήν την χριστιανική αγάπη, προορίζεται ως αγάπη για τους εχθρούς. Αυτά που μοιάζουν με ρητορείες είναι πραγματικότητα που ζει καρδιακά αυτό το γεγονός της Εκκλησίας, το μυστήριο του Χριστού». Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΜΑΡΤΗΣΙΑ ΑΛΛΑ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ «Ακούμε Αγιότητα και Αρετή και τρομάζουμε γιατί τις ταυτίζουμε με την αναμαρτησία. Αλλά Αγιότητα ως καρπός σχέσης με τον Κύριο δεν είναι η αναμαρτησία αλλά η ποιότητα της μετανοίας που είναι ένα συνεχές γεγονός. Η ποιότητα της κρίνει την πνευματική μας κατάσταση. Ο κόσμος αγνοεί το μυστήριο της και τη δύναμη της γι αυτό σκανδαλίζεται από την Εκκλησία που παραδέχεται πως ο πρώτος που μπήκε στον Παράδεισο ήταν ληστής και πως μια πόρνη τιμάται ως Αγία». ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΒΙΩΜΑ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ «Αν κάθε ψυχή γνώριζε τον Κύριο θα ήξερε πόσο μας αγαπάει Αυτός και κανείς δεν θα απελπιζόταν. Η μετάνοια είναι ένα παράξενο βίωμα που περιέχει την απελπισία και την ελπίδα, την χαρά και την λύπη (χαρμολύπη είναι το πνεύμα της Σαρακοστής), λυπούμαι για τον εαυτό μου, αλλά χαίρομαι για την αγάπη του Θεού». ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΩ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ «Η Εκκλησία δεν είναι δικαστήριο είναι νοσοκομείο. Θλίβομαι γιατί χωρίστηκα από τον Κύριο, πρόσβαλα τη σχέση μου μαζί Του. Είναι μετάνοια να αποκαταστήσω αυτή τη σχέση και να κάνω τη διαδικασία επιστροφής σαν τον άσωτο». Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ «Ο άνθρωπος που εχθρεύεται είναι μειονεκτικός, ανασφαλής. Δεν μπορείς να συμφιλιωθείς με τα σπλάχνα σου, πώς θα συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπο; Ο χριστιανός έχει αρχοντιά, δεν παραπονιέται, δεν μπαίνει σε αντιπαλότητες, ποθεί την συμφιλίωση και την ενότητα. Την Εκκλησία την ενδιαφέρει να κάνει αναστάσιμους ανθρώπους». ΠΩΣ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ ΨΥΧΗΣ «Χρειάζεται ξεπέρασμα της φιλαυτίας. Δεν βρήκαμε τον λόγο ύπαρξης μας. Ψάχνουμε το Θεό και δεν τον βρίσκουμε. Αυτό είναι το κενό της ψυχής. Γι αυτό φοβόμαστε την προσευχή μας. Στουπώσαμε την ψυχή μας με πράγματα και δεν έχουμε χώρο για το Θεό. Γεμίζουμε την ψυχή με τα προβλήματα και δεν την αφήνουμε να ανασάνει. …Η ζωή μου είναι μαύρη και με έχει πήξει το ψέμα και η αμαρτία. Δεν έχω τίποτα καλό. Τα παραδίδω τα πάντα σε Σένα. Σταυρώνω τους λογισμούς μου και γίνομαι χαζός ζητώντας την αγάπη του Θεού. Υπομένοντας την μαρτυρική αυτή κατάσταση το πένθος γίνεται έκρηξη χαράς, όλα είναι νεκρά, ανύπαρκτα. Μια λεπτή αύρα παρουσίας δεν με κρίνει, με χαϊδεύει, η ύπαρξη γίνεται λεπτή, η ασχήμια γίνεται ομορφιά, ο εχθρός γίνεται φίλος, το σπίτι, το φαγητό, ο σύντροφος γίνονται Χριστός». ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ «Δεν παίζει ρόλο η αμαρτωλότητα, η μόρφωση, η κοινωνική θέση. Να ερχόμαστε σε επαφή με την καρδιά μας, με την κατάντια μας να ζήσουμε τον Άδη μας, την κόλαση μας, να ζήσουμε το έλεος του Θεού. Χριστιανός που δεν έζησε την κόλαση, είναι ανάπηρος να αγαπήσει τον συνάνθρωπο».
