slider Παραπολιτικά Τελευταία Νέα

Τούλης Τσακιρίδης: Η πρόκληση του Μαΐου

Αυτή τη φορά, δεν θα μπορέσεις να επικαλεστείς κανένα ελαφρυντικό, καμία δικαιολογία.

Αυτή τη φορά θα κριθείς οριστικά με την στάση σου.

Το μέλλον του τόπου μας είναι στα χέρια σου και αυτή τη φορά δεν υπάρχει «δεν ήξερα», «δεν γνώριζα», «με ξεγέλασαν».

Αυτή τη φορά, θα πρέπει να είναι και η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ, και κάποιοι θα πρέπει να πάνε οριστικά στα σπίτια τους.

Τέρμα πια η χρόνια διγλωσσία, τώρα ήρθε η εποχή της αυτογνωσίας.

Συναντώ ανθρώπους που προσπαθούν να χαμογελάσουν.

Να ξαναβρούν την χαμένη τους αίγλη.

Αυτό που τους ανήκει. Την αξιοπρέπειά τους.

Κάποιος από αυτούς πρέπει να είσαι κι εσύ.

Μου μιλάς με πίκρα, με αγανάκτηση, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να λυθούν τα μάγια, αυτών, που καταράστηκαν την γειτονιά σου, το σπίτι σου.

Μου μιλάς για κατεστημένα, για μόνιμους μνηστήρες, που με θράσος, προσπαθούν να σε ξαναρίξουν στα ίδια, δίχως ίχνος ενοχής.

Σε καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να διώξω τους εφιάλτες σου πατώντας ένα κουμπί.

Δεν κατέχω κάποια ουράνια μηχανική.

Έχω όμως μία πρόταση.

Να σηκωθείς. Να σηκωθούμε.

Να συμμετάσχουμε. Να γίνουμε μέρος της λύσης.

Εάν θέλουμε να λέμε ότι τελειώσαμε με το παλιό και το νοσηρό, πρέπει να φανούμε τολμηροί ΤΩΡΑ.

Να ανεβάσουμε τον τόνο.

Να ενδιαφερθούμε, να προτείνουμε, να βγούμε μπροστά!

Η επιλογή είναι στο χέρι μας, αλλιώς θα ξαναπούμε ψέματα και θα βρεθούμε μπροστά στις καταστροφικές συνέπειες των πράξεών μας.

Ήρθε ο καιρός που όλοι οι δημότες πρέπει να μιλήσουμε σε πρώτο πρόσωπο με όλους αυτούς που επιτρέψαμε να προκαλέσουν το ναυάγιο.

Να ακουστεί η φωνή μας, σε αυτούς, που δεν μας άκουσαν όλα αυτά τα χρόνια και με περίσσια υπεροψία μας κακομεταχειρίστηκαν.

Αρκεί ένα πράγμα.

Να ΘΈΛΕΙΣ.

Άραγε, θέλουμε; Μπορεί και όχι. Είναι δικαίωμα του καθενός.

Αν όμως πραγματικά θέλουμε, ας ξεκινήσουμε από εμάς.

Ας αλλάξουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Δεν έχουμε ανάγκη από χρόνιες αναποτελεσματικές κομματικές συμπεριφορές.

Ποτέ δεν τις είχαμε.

Έχουμε ανάγκη το όνειρο που σταμάτησε και που κάποιοι μας στέρησαν, εδώ και 19 χρόνια.

Ας ανατρέξουμε στις τελευταίες εφεδρείες, που δεν είναι άλλοι από απλούς συμπολίτες που μεγάλωσαν και πόνεσαν στην εικόνα μιας κατεστραμμένης παιδικής χαράς, μιας παρατημένης πλατείας.

Σε ανθρώπους έντιμους που το έχουν αποδείξει με το έργο τους, με την ίδια τους την ζωή!

Να μας το μεταδώσουν. Μακριά από παχιά λόγια και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.

Ανθρώπους που έχουν μάθει να «απολογούνται» στην ίδια τους την συνείδηση.

Ας περπατήσουμε μαζί τους τις γειτονιές και τα σοκάκια και ας δημιουργήσουμε.

Μην περιμένεις από τρίτους να σηκώσουν τα μανίκια.

Να μοιάσουμε σε άλλους, αυτούς που θαυμάζουμε.

Κάπου εκεί παίρνει σάρκα και οστά το ΟΡΑΜΑ.

Το οφείλεις στα παιδιά σου, σε κάθε κρυμμένη ομορφιά αυτού εδώ του τόπου..

Είναι σαν να σε ακούω να λες..¨Είσαι ρομαντικός πολύ¨

Κι εγώ σου απαντώ: ¨Μόνο ο ρομαντισμός και η Αγάπη έμεινε να σώσει αυτήν εδώ την Πόλη.¨

Την πόλη σου. Την Ξάνθη μας.

Πάρε λοιπόν βαθιά ανάσα και αναρωτήσου.

Τι θα κάνεις με τις απομιμήσεις;

Αναρωτήσου..

ΘΈΛΕΙΣ;

Σχετικά Άρθρα