Ποίημα της Συγγραφέως- ποιήτριας Άννα Ζανιδάκη
Η προσμονή
Τα θαύματα εγίνονται
Θαρρώ στα χίλια χρόνια
Μα δε θα πάψω ΄πια εγώ
Να αναμένω τα χιόνια
Αυτά που θα ρθουν
Να στολίσουν τα μαλλιά μου
Κι ίσως ο Θεός με λυπηθεί
Και με πάρει αυτός κοντά του
Να απαλλάξω τους γονείς
Φίλους μα και τα αδέλφια
Από δεκάδες βάσανα
Ζόρια σκέψεις και ντέρτια
Να βρω επιθυμώ
Λύση να τελειώσουν
Και μένα τα μαρτύρια
Ζωής κι ας με προδώσουν
Εδειξα τη δύναμη
Που όλοι μου ζητούσαν
Μα στα δικά μου σωθικά
Αλλα παραμιλούσαν
Τα πως τα που και τα γιατί
Της νιότης που χαθήκαν
Κι έτσι άξαφνα
Αυτά εξαυλωθήκαν
Εγένηκανε άνεμοι
Βοριάδες και νοτιάδες
Λες και ανοίξανε για με
Πληγές και Συμπληγάδες
Που με καλοδέχτηκαν
Και μου στρωσαν κιλίμι
Πόνων αβάσταχτων εκεί
Σφαδάζοντας σαν αγρίμι
Μα ποτέ δεν το έβαλα
Κάτω και να χάσω
Ελπίδες που χω στην ψυχή
Σε εςάς θα τις αράξω
Σε ένα καμβά ζωγραφικής
Θα αυτοσχεδιάσω
Οχι μελανά τα χρώματα
Μα θα καταδικάσω
Τη μοίρα μου που στοίχιωσε
Τα αγνά τα όνειρά μου
Κακότυχα εφέρθηκε
Κι έφυγε μακριά μου
Κακία δεν της κρατώ
Μου μαθε επίσης
Να αντέχω να επιζητώ
Να βρω τρόπους και λύσεις
Τους άλλους να βοηθώ
Οσο μου επιτρέπουν
Δυνάμεις σώματος ψυχής
Καλό και να διέπουν
Μηνύματα θετικά
Στον καθένα στην καθεμία
Που ο Θεός εθέλησε
Να ζούμε υποτυπώδη αδυναμία
Γιατί η θέληση ψυχής
Θερριεύει και αντριεύει
Το είναι μας καραδοκεί
Τον εαυτό μας κατασκοπεύει
Μη λάχει και δεχθεί
Κάποια αδυναμία
Σε άτροπο φυγή εκτεθεί
Και χάσει τα βραβεία
Καταβολής επιβολής
Των θέλω και των πρέπει
Καταστούνε άξια
Τη ζωή μας καθωσπρέπει.
