Επιστολές

Το Ακατοίκητο Πνεύμα | Γράφει η Άννα Ζανιδάκη

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων, άλλος το έχει και το χαίρεται ,άλλος δεν το αποδέχεται και εκδιώκει την κάθε όμορφη και κάθε δυνατή στιγμή, Χριστουγεννιάτικη και εορταστική.

Πάντα,από χρόνια έχουμε δει, έχουμε αντικρύσει και προσκρούσει σε ιδέες, συνθήκες, ακόμα και καταστάσεις τέτοιες, που θα μπορούσαν, αν μη να το αποδεχθούν, τουλάχιστον, να μη ρίξουν φαρμάκι στις ψυχούλες ,αθώων παιδιών ,που κατά κύριο λόγο και κατά βάση, μένουν ξάγρυπνα,παραμονές της Πρωτοχρονιάς. Μικροί και μεγάλοι, αναμένουν με λαχτάρα, αγάπη ,αλλά κυρίως παράκληση και ικεσία, σε εκείνο το γεννειοφόρο, το χοντρούλη ,όμορφο ,γλυκό παππούλη, με την κόκκινη και μαύρη φορεσιά, να τον αποζητούμε ,ακόμα και εμείς οι μεγαλύτεροι.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων, έρχεται κάθε φορά ,μας επισκέπτεται και συσκέπτεται, με τα απομεινάρια της ψυχής μας ,τις καταβολές εκείνες, που είτε το καλοδεχόμαστε, είτε το απορρίπτουμε και θέτουμε άλλους, προ των δικών τους ευθυνών, ίσως.

Μα ποιός θα ναι ικανός, να στοιχειώσει εκείνα τα χτυποκάρδια, εκείνες τις όμορφες ψυχούλες, που περιμένουν εναγώνια και παρακλητικά πολλές φορές, να αντικρύσουν και να συναντήσουν, αν είναι δυνατόν, τον αξιαγάπητο σε όλους μας Άγιο Βασίλη. Εκείνο ,των παιδικών μας χρόνων, που μέσα στην αθωότητά μας ,αλλά κυρίως στην εμπνευσμένη και προκαλούμενη χριστιανική ατμόσφαιρα, θέλαμε και περιμέναμε, απο το τέλος της προηγούμενης, τον ερχομό της επομένης, να δούμε ,αν ήμασταν καλά παιδιά και να χαμε το ανάλογο πια δώρο, αρεσκείας μας, ή της δικής του.

Πόσες ψυχές δεν έχουν αγαλλιάσει, δεν έχουμε προστρέξει και δεν έχουμε καταφύγει ,σε εκείνα τα όμορφα ,εύστοχα και γεννημένα από αγάπη και φροντίδα ,παραμύθια, που δίπλα στο τζάκι, μαζευόμασταν, παλιά ,γύρω απ τις σόμπες, και ακούγαμε ,όλα, αποσβολωμένα και καθηλωμένα τα ματάκια μας, σε εκείνους τους δείχτες του ρολογιού, που δεν έλεγε να ξεκολλήσουν και να γίνει επιτέλους 24.00.

Πόσα άτομα δεν είχαν αλλάξει ,ακόμα και την τελευταία εκείνη στιγμή, επηρεασμένοι ,θα έλεγα ,όχι τόσο από το πνεύμα, αλλά κυρίως, απ τη δική τους θελημένη και παροτρυνόμενη, ίσως πολλές φορές, θέληση, από καρδιάς, από ψυχής, στο να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι, να ξεφύγουν απ το χαρακτήρα ,που ήδη ήταν επιβαρυμένος πάνω τους ,χρόνια τώρα και ήθελα να απαλλαχτούν επιτέλους, μια και καλή.

Σε άλλους υπάρχει, κατοικεί και ενδείκνυνται οι καταστάσεις και οι περιστάσεις, όπου φαίνεται ολοκάθαρο και διαυγές, χωρίς φυσικά, να αναμένουν τις γιορτινές αυτές μέρες, αλλά πάντα με σύνεση και καλοπροαίρετη συμπεριφορά, πάσχει και συμπάσχει για το φίλο του, το συνάνθρωπό του, ώστε ανά πάσα ώρα και στιγμή,να θέτει τον ίδιο του τον εαυτό ,στις υπηρεσίες, του συνανθρώπου του, αυτού που θα τον έχει ανάγκη και θα ναι απαραίτητη, η δική του χείρα βοηθείας. Σε άλλους πάλι, δεν υπάρχει, ακατοίκητη αυτή η πλευρά ,του εαυτού τους ,του είναι τους, που όσο και να παλεύουν κάποιοι, στη μετοίκης ή της, τόσο πιο τοίχος και κάστρο, αδιαπέραστο και απόρθητο, ορθώνεται εμπρός τους .

Μακάρι ,όσοι δε διακατέχονται απ αυτές τις καλοσυνάτες και χαρμόσυνες ιαχές, του δικού τους ,αρμονικού όχι φυσικά ,αλλά παράφωνου και παράλογου μοτίβου σκέψης και διάσκεψης του είναι τους με τον κακό τους εαυτό, να υπερτερέσει ο καλός ,που πλέον αν και υπάρχει, τον έχουν θάψει για τα καλά μέσα τους και τον έχουν κηρύξει στην αφάνεια, στην οκνηρότητα και ποτέ στη καλοθελημένη βούληση, για συνεύρεση του καλού με τα στοιχεία εκείνα που θα δηλώσουν και θα εκδηλώσουν την ανθρωπιά του χριστιανού .

Άννα Ζανιδάκη Συγγραφέας Ποιήτρια

Σχετικά Άρθρα